Vandaag staan de Cu Chi tunnels op het programma. Na een ochtend in Saigon rondlopen, vertrekken we om 1 uur in een volle bus richting Ben Dinh. Onderweg stoppen we bij een handicapped handicrafts centre, hier werken mensen die gehandicapt zijn dankzij Agent Orange (een gifstof verspreid door de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog). Bij de tunnels aangekomen krijgen we eerst een rondleiding langs verschillende ingangen en zien we vele vallen die de Viet Cong, het vietnamese communistische leger, gebruikten tegen de Amerikanen. Je krijgt er de kriebels van als je ziet hoe ze werken; scherpe punten die, wanneer er gewicht op valt, overal dwars door je vlees heen steken. En dan zo, dat je er nooit meer uitkomt. Ook kan je hier met echte AK47s en M16's schieten, natuurlijk voor veel geld. Doordat veel mensen dit wel proberen, klinkt het net alsof we ons echt in de oorlogsgebied bevinden. Hierna is het dan zover, we mogen de tunnels in. In totaal is het tunnelstelsel hier meer dan 200km, wij kruipen door 120m. En dat was voor veel mensen al te lang. Om de 20m kon je eruit als je het te zwaar vond. De tunnels zijn nog geen 60 cm breed en ongeveer 90cm hoog. Het was dus kruipen om handen en voeten. Het is ontzettend warm in de tunnels, waardoor iedereen lekker bezweet de tunnel uit komt. Hierna mogen we een nog smallere en lagere tunnel proberen, ook deze is benauwd. En dan te bedenken dat deze tunnels ook nog groter gemaakt zijn voor touristen. Na een lange terugweg door het drukke, Vietnamese verkeer komen we weer in Saigon. We belanden op een terrasje met goedkope gin tonic. Geen goed idee, op een lege maag en dorst... We raken in gesprek met een australisch koppel en een duitser en schuiven later met zijn allen aan bij een ander groepje. Het is erg gezellig en voordat we het weten, of eigenlijk zonder dat we het weten, zijn we in ons hotel aangekomen en hebben we nog steeds niet gegeten...