4 uur zitten we aan het ontbijt en geeft Christiaan ons vulkaanles. Hij beschrijft de route van vandaag en geeft een tijdschema. (waar we vandaag niet op gaan lopen). Na een filmpje van een kwartier gaan we op pad met onze gids Aldrin, de zoon van Christiaan. De groep bestaat uit 7 personen + Aldrin. We worden namelijk vergezeld door 5 Indonesiërs van Jakarta. Het eerste gedeelte is meteen dwars door het regenwoud op weg naar het uitkijkpunt waar we de zonsophang gaan zien. Meteen al raakt een van de 5 jongens enorm achter en dit zal de hele dag zo zijn. Na de mooie zonsopgang lopen wij samen met Aldrin verder en stoppen we voortdurend om op de andere 5 te wachten. De route is erg leuk en we komen uiteindelijk bij een dorpje waar de gatekeeper woont. Hier staat een auto waarin 2 journalisten zijn omgekomen tijdens de uitbarsting van 2006. Ze probeerden hiermee weg te komem, maar zijn levend verbrand. Ook hebben ze hier allemaal voorwerpen die helemaal gesmolten of verschroeid zijn door de uitbarstingen van 2006 en 2010. We liggen al enorm achter op schema vertelt Aldrin en helaas trekken er dikke wolken over ons heen waardoor de Merapi uit ons zicht verdwijnt. De derde stop is bij een bunker. In deze bunker niet heel ver bij de Merapi vandaan, zijn 2 journalisten omgekomen tijdens de uitbarsting van 2010. Ze besloten te schuilen in deze robuuste bunker onder de grond, maar deze veranderde in een oven wanneer ie werd bedolven onder de hete stoffen uit de vulkaan. Als we in de bunker staan, krijgen we een idee hoe verschrikkelijk dat geweest moet zijn. Het is erg druk op dit punt, door de vele dagtoeristen die hier met de jeep naartoe komen. Wij gaan hierna echter nog wat dichter naar de Merapi en lopen via een lavabed richting het regenwoud. Onderweg komen we veel vrouwtjes tegen die met een grote zware, zwarte stenen op de rug (gelukkig zit er een kussentje tussen) naar boven klauteren vanuit het lavabed. Een van de Indonesische jongens begint trager en trager te lopen en volgens schema hadden we al terug moeten zijn. We zijn echter nog maar net op de terugweg. Aldrin en wij beginnen een spelletje te spelen, stenen gooiem op een grote andere stenen rondom. Als we bovenaan de afgrond van het lavabed lopen rollen we een paar enorme keien de afgrond in wat voor onheilspellende geluiden zorgt. De lucht begint steeds donkerder te worden en we steken net optijd het lavabed over en klimmen aan de andere kant omhoog. Als we weer door het regenwoud lopen begint het te regenen, keihard te regenen! Snel de regenhoes om de tas en rustig doorlopen. Het komt echt met bakken uit de hemel en we zijn binnen 5 minuten drijfnat. Overal beginnen er kleine stroompjes en de paden worden enorm glad. Glibberend en glijdend dalen we af met veel wachten op de Indonesische jongen. Binnen 3 kwartier onstaan er vrij grote stromen, waar het de heenreis nog droog was! Omdat er toch niks meer droog is, volgend we Aldrin z'n voorbeeld en gaan in deze stroompjes liggen. Er onstaan watervalletjes, stenen glijden mee naar beneden en we zien geen hand voor ogen. Aldrin zag deze bui al hangen en heeft een jeep laten komen naar het dorpje van de gatekeeper. Daar aangekomen stappen we in de jeep en rijden het laatste stuk naar het hostel. Het was een super ervaring om te zien hoe snel het gaat als het eenmaal regent, kan je nagaan wat er gebeurd wanneer dit dagen aanhoudt. Deze avond gaan we vroeg op bed en zet Klaas de wekker om kwart over 2, want om half 3 in de nacht begint Nederland-Turkije.